Στα επόμενα άρθρα θα εξεταστούν ορισμένα ειδικά και πολλές φορές τεχνικά ζητήματα. Το ζήτημα της αναπνοής είναι ένα απ’ αυτά. Όσοι έχουν ασχοληθεί σοβαρά με το Τσι Κονγκ και το Ται Τσι, ξέρουν πως για να πάρει κανείς το μέγιστο από μια άσκηση, πρέπει να εστιάσει σε τέσσερις τομείς:
- Αυτό που οι ανατολικοί ονομάζουν «εσωτερικό χαμόγελο» και δεν είναι τίποτα άλλο από την καλή διάθεση με την οποία κάποιος προσέρχεται στην άσκηση.
- Η μορφή της άσκησης, που έχει να κάνει με το πως εκτελείται και φυσικά με το πως φαίνεται η άσκηση.
- Η αναπνοή και
- Το διαλογιστικό κομμάτι. Αυτό δηλαδή το μέρος της άσκησης όπου ο νους έρχεται σε επαφή με το εσωτερικό χαμόγελο, την κίνηση και την αναπνοή. Εκεί όπου τα τέσσερα μέρη συνέχονται σε ένα.
Συνήθως οι εκπαιδευτές και κατά συνέπεια και οι ασκούμενοι, αφοσιωνόμαστε στο μέρος της μορφής και παραμελούμε κάπως τα άλλα τρία. Η αλήθεια είναι πως η κίνηση είναι η πιο ελκυστική, ή πιο εύκολα και άμεσα διορθώσιμη και τα αποτελέσματα της πιο άμεσα ορατά σε σχέση με τα αποτελέσματα των άλλων τομέων. Ακόμη όμως και αν κάποια στιγμή μετά από χρόνια εξάσκησης, η κίνηση τείνει προς το τέλειο, δεν παύει να είναι μόλις το 1/4 του όλου. Φανταστείτε τόση πολύ προσπάθεια επί τόσα χρόνια (πολύ παραπάνω από 10 !!) για να εισπράξει κανείς μόλις το 25 % του συνολικού αποτελέσματος και αυτό ΑΝ κατορθώσει την τέλεια κίνηση.
Είναι πιθανό να αναρωτηθεί κάποιος: «Μα καλά, τα υπόλοιπα τρία μέρη της άσκησης δεν αναπτύσσονται παράλληλα;» Η απάντηση είναι: «αναμφίβολα ναι». Αλλά όπως σε όλα τα ζητήματα, εξέλιξη υπάρχει εκεί που υπάρχει εστίαση του νου. Εκεί που θα μπει η πρόθεση και εκεί που θα δοθεί νόημα από τα μέσα.
Το νόημα σε κάθε πράξη το δίνει αυτός που την κάνει. Έτσι, και στην άσκηση, είναι και αυτός που νοηματοδοτεί την κίνησή του, τη διάθεσή του, την αναπνοή του. Κατά συνέπεια και για να επεκτείνουμε λιγάκι τη σκέψη, ο καθένας θα πάρει από το Ται Τσι αλλά και από το Τσι Κονγκ, ότι μπορεί να νοηματοδοτήσει και να αντιληφθεί ο νους του.
Όσον αφορά το κομμάτι της μορφής, αυτό αναλύεται διεξοδικά μάθημα με το μάθημα. Στο επόμενο άρθρο όμως θα ασχοληθούμε με το μέρος της αναπνοής, διότι είναι αυτό που αρχίζει να «δένει» με την κίνηση καθώς ο ασκούμενος εξελίσσεται. Να σημειωθεί εδώ πως είναι άλλο πράγμα η ευφορία που νιώθει ο ασκούμενος κατά την διάρκεια της άσκησης ή και μετά απ’ αυτήν και άλλο πράγμα η εξέλιξη του. Πολλές φορές μπορεί να συμπίπτουν, είναι όμως δύο διαφορετικά πράγματα. Πολλές φορές μάλιστα είναι και αντίθετα! Επίσης να επισημάνουμε πως η λανθασμένη αναπνοή υπάρχει κίνδυνος να βλάψει τον ασκούμενο. Άρα είναι από τα πρώτα πράγματα που οφείλουμε να διορθώσουμε.
Κλείνοντας το πρώτο αυτό άρθρο, πρέπει να τονίσουμε πως οι τέσσερις προαναφερθέντες τομείς καλλιεργούνται παράλληλα. Εμείς σ’ αυτά τα κείμενα θα αναλύσουμε όλα τα ζητήματα που αφορούν την άσκηση και μπορούν να συζητηθούν στα πλαίσια ενός άρθρου, προσπαθώντας να επενδύσουμε τα μαθήματα που γίνονται στη σχολή, με μία στοιχειώδη θεωρητική κατάρτιση.
